“Yahya Kemal‟in büyük mazhariyeti, eski şiirin ve oradan hareket ederek zümre şiirlerinin asıl hususiyetini veren, bize ait lirizmin esası olan bu sesi bulmasıdır” (A.H. Tanpınar, Yahya Kemal, YKY, İstanbul 2001, s. 108) sözleriyle ona övgüler düzen Tanpınar günlüklerinde Yahya Kemal'i şöyle siliyor: “Zavallı Yahya Kemal. Bir insanın bir insanda bu birbiri ardınca değişen çehreleri ne garip ve hazin oluyor ve nasıl en son çehre hepsini siliyor, bitiriyor. Park Otel‟in barında gördüğüm küçük, dar, takatsiz adımlarla ancak yürüyebilen bîçare ve acınacak ihtiyar. Otel'in odasındaki hasta ve büyük kuş. Muhacir kuş. Ve nihayet şimdi çıktığım odada son defa konuştuğum, tebessümüne, bakışının manalılığına ve hiddet ve o kadar psikolojik hususiyetine rağmen iskelet olarak gülmeye hazır kemik külçesi baş nasıl hepsini sildiler.” (Günlüklerin Işığında Tanpınarla Baş başa, (Haz: İ.Engünün-Z. Kerman), Dergah Yay., İstanbul 2. Baskı 2008, s. 159)
Alıntının kaynağı: Dursun Ali Tökel, “Tanpınar, Ama Ahmet Hangi Tanpınar”, Temrin Dergisi, Sayı: 46, Ocak 2012, s. 7-14.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumlarınızı bekliyoruz.