Osmanlı döneminde içki, şarap içilir miydi?

Osmanlı Devleti üç kıtaya yayılan geniş topraklarıyla her milletten, her dinden, her ırktan, her kültürden insanın ortak yaşadığı bir ülkeydi. Haliyle bu kadar geniş bir coğrafya ve kültürel zenginlik içerisinde Osmanlı Devleti'nde içki, şarap içilirdi veya içki, şarap içilmezdi gibi bir keskin bir hükme varmanın kimseye faydası yoktur. Her büyük devlette olduğu gibi Osmanlı Devleti'nde de padişahtan, sadrazamdan, askerden, yeniçeriden kula, köydeki çiftçiden edebi, siyasi, mimari birçok dehaya kadar her renk ve meşrebe uygun bir hayat mevcuttu.
Divan şiiri incelendiğinde 13. yüzyıldan 20. yüzyıla kadar şiirin yapı taşlarından birinin şarap olduğu görülecektir. Her ne kadar Tasavvufi anlamda aşkınlık halini ifade etmek için şaraptan faydalanıldı şeklinde yorumlanabilecek şiirler olsa da dünyevi anlamıyla da şarabın anlatıldığı, mest ü mahmur işret meclislerinin anlatıldığı şiirler, bu şiirlerin şairleri vakıadır.
(Divan şairleri içki içer miydi?)
(Divan şairlerinin içki meclisleri için tıklayınız.)
İçeriden bu şekilde içkiyle, şarapla ilgili bilgilere ulaşılabilmek mümkündür. Bir yabancının gözünden Türklerin, İstanbul ahalisinin şarapla imtihanı için şu satırları takip etmek gerekir:

Her zaman içtikleri şey sudur. Şarap içenlerin sayısı da çoktur, her ne kadar şarap onlara Kur'an tarafından yasaklanmış ise de, bazı kimseler bunun sadece bir fikir ve nasihat olduğunu ve kesin bir hüküm olmadığını söylerler. Bununla beraber alenen içmezler ancak yeniçeriler ve diğer bazı kimseler bir şeyden korkmayarak içerler. İçmeğe başlayınca da çok içerler ve eğer başlarına bir bela gelmeyecekse uyuyuncaya kadar içmeğe devam ederler; yeter ki içmeğe bırakılsınlar. Bir kadeh içmekle, on kadeh içmek arasında bir fark olmadığı söyleniyor. İçkiye su katmazlar ve içkiye su katarak içen Hıristiyanlar ile alay ederler. İçkiye su katma işi onlara tamamen gülünç gelir. İstanbul'un çevresinde ve adalarda bol miktarda iyi şarap bulunur.

Thevenot, J. (1978). 1655-1656'da Türkiye. (N. Yıldız, Çev.) İstanbul: Tercüman 1001 Temel Eser, s. 89,90.